در کربلاء، روز عاشوراء، حضرت سیدالشهداء(ع) خطاب به اعداء، چهها که نفرمود! به روایتی:
«ویلکم ما علیکم أن تنصتوا إلی فتسمعوا قولی... فقد ملئت بطونکم من الحرام و طبع على قلوبکم ویلکم ألا تنصتون؟ ألا تسمعون؟؛ وای بر شما! چه میشود که سکوت کرده سخن مرا بشنوید... همانا شکمهایتان از حرام آکنده گردیده و بر دلهایتان مُهر نهاده شده. وای بر شما! آیا سکوت نمیکنید؟ آیا گوش فرا نمیدهید؟» (بحارالأنوار ج45 ص8)
اگر حقیقت، بـرهنه یا مبرهن، نزدت نهاده شد، اما خود را شنوای آن نیافتی، دیدی که میخواهی نابهجا صدا بلند کنی و نشنوی و نگذاری که بشنوند، نگاهی به نانت بینداز! هنوز اموال خیام، غارت نشده و مال امام(ع) لقمه نگشته! سوی سخن، به سابق است و وضع چنان، او که سابقاً و لاحقاً و دائماً از غارت سهم امام(ع) سرمست است را وضع چون است؟
«ثم کان عاقبة الذین أساءوا السوأی أن کذبوا بآیات الله و کانوا بها یستهزءون» (سورةالروم آیة10)