فقیه هم مثل سایرین، ممکن است در صحت عمل خود، شک کند و احتیاطاً آن را اعاده نماید. کلاً اینکه انسان هرازچندگاهی در صحت یک عمل مثلاً یک نماز خود، شک کند امری عادی است و با لحاظ موازین شرعی، میتواند آن را اعاده کرده و خیال خود را راحت نماید.
اما اینکه کسی مداماً در نمازهای خود، شک داشته و آنها را تکرار کند، وسواسی یا کثیرالشک محسوب میشود. این حالت بیمارگونه، نه مناسب مؤمن معمولی است و نه شایستهی متشرع عادی، چه رسد به عالم و فقیه که توقع از او بیشتر است. در روایتی وارد شده: «ما أعاد الصلاة فقیه قط یحتال لها و یدبرها حتی لا یعیدها؛ فقیه هیچگاه نماز را اعاده نمیکند...» التهذیب ج2 ص351
ضمن اینکه خواندن کورکورانه و بیضابطهی یک نماز برای بار دوم، لزوماً مشکل ناشی از وسواس را حل نکرده و شک را رفع نمینماید. چرا که رسوخ شک همانطور که در نماز اول، ممکن بود، در نماز دوم نیز ممکن است و کسی که در نماز اول، بدون علت موجه، شک کرده، در نماز دوم هم ممکن است بدون علت موجه شک کند و...
علیهذا ترک وسواس و اعتماد بر ادلهی شرعیه و ترک ذهنیات عارفانه، مورد توصیه میباشد. روایت شده امام صادق(ع) دربارهی کسی که در نماز شک کرده و دوباره میخواند فرمود: «هل یشک فی الزکاة فیعطیها مرتین؛ آیا در زکات نیز شک میکند که دوباره پرداخت نماید؟» وسائلالشیعة ج8 ص248