گویند دعبل که آن شعر معروف را خواند:
«...قال له الرضا علیهالسلام أفلا ألحق لک بهذا الموضع بیتین بهما تمام قصیدتک؟ فقال بلى یابن رسول الله فقال علیهالسلام
و قبر بطوس یا لها من مصیبة . توقد فی الأحشاء بالحرقات
إلى الحشر حتى یبعث الله قائماً . یفرج عنا الهم و الکربات
فقال دعبل یابن رسول الله هذا القبر الذی بطوس قبر من هو؟ فقال الرضا علیهالسلام قبری؛
...حضرت رضا(ع) فرمود: آیا به اینجا دو بیت نیفزایم که قصیدهات کامل شود؟ دعبل گفت: بلی ای پسر رسولخدا(ص) پس حضرت(ع) فرمود: و قبری در مشهد طوس باشد که چه مصیبتبار است و بر دل و جان، آتش میگدازد. بهسوی محشر تا روزی که خداوند، قائمی برانگیزاند که غم و اندوه را از ما بگشاید. دعبل گفت: ای پسر رسولخدا(ص) این قبر از آن کیست؟ فرمود: قبر من است» (عیونالأخبار ج2 ص295)
این سخن که مصائب اهلبیت(ع) تا روز قیام حضرت قائم(عج) برقرار است، شایان تأمل کسانی است که در مطالبهی عدل کامل، به شورشها و جنبشها دلخوشند و دوای درد اهلولاء را در قیامها و انقلابها میجویند. بماند آنانی که دردی احساس نمیکنند و خود را در گسترهی عدل علوی و زیر سایهی حاکم الهی میبینند.