شب نیمهی شعبان، فقط مربوط به ولادت باسعادت حضرت ولیّأمر أرواحنافداه نیست و قرنها قبل از ولادت ایشان(عج) نیز در احادیث، مطرح بوده و برخی خصوصیات و دعوات، دربارهاش روایت شده است (بهعنوان نمونه: وسائلالشیعة، کتاب الصلاة، أبواب بقیة الصلوات المندوبة، باب8)
نظر به فضیلت این شب، توصیه میشود تمام احتمالات آن (از حیث ثبوت هلال) لحاظ شده و احیا گردد همانطور که در موارد اختلاف در هلال ماه مبارک رمضان، توصیه به لحاظ همهی احتمالات شب قدر هست و اینکه بابت هر یک از شبهای نوزدهم و بیستویکم و بیستوسوم، دوشب مورد عنایت برای عبادت قرار گیرد (جمعاً شششب)
با این حال، متأسفانه میبینیم که با این شب، بیشتر بهعنوان شبی مناسبتی و جشنی برخورد میشود تا شبی عـبادی و روحانی و حتی در لحاظ مناسبتی نیز فقط به مناسبت مثبت (ولادت) عنایت شده و از مناسبت منفی (غیبت) غفلت میگردد. نقل است که رحلت آخرین نفر از سفراء اربعه (جناب محمدبنعلیالسمری) در همین نیمهی شعبان بوده (کمالالدین ص503) و میتوان مناسبت آغاز غیبت کبرا را نیز برای این روز لحاظ نمود.
حال آیا کسی در کنار تبریک ولادت، تسلیت غیبت هم میگوید؟