«کنت مع أبیجعفر علیهالسلام فی ناحیة من المسجد الحرام و قوم یلبون حول الکعبة فقال أ ترى هؤلاء الذین یلبّون و الله لأصواتهم أبغض إلى الله من أصوات الحمیر؛ نزد امام باقر(ع) در مسجدالحرام نشسته بودم و کسانی پیرامون کعبه، لبیک میگفتند. حضرت(ع) فرمود: اینان را میبینی که لبیک میگویند؟ به خدا سوگند، نزد خداوند، صداهای آنان از عرعر الاغان، نفرتانگیزتر است» (الکافی ج4 ص540)
1.شاید بر «سرّ عشق» و از «سر شوق» صدا را به تلبیه بلند کرده باشی! شاید عارفانه گریسته و «حضرت دوست» را با ندای لبیک، خوانده باشی! اما او برون را بنگرد و قال را! نی درون را بنگرد و حال را! و آوای تو را «حضرت دوست» دشمن دارد بدتر از خری...
2.عقائدت را بر میزان محمّد و آل محمّد صلّیاللهعلیهم منطبق نما و مناسکت را بر فقه اهلبیت علیهمالسلام.
3.در فقه آمده که مُحرم به احرام عمرهی تمتع، با پیداشدن خانههای مکه، لبیک را باید ترک کند.