در این رابطه، احادیث متعددی وجود دارد که «باب استحباب السحور لمن یرید الصوم و تأکّده فی شهر رمضان و عدم وجوبه» از أبواب آداب الصائم کتاب الصوم (وسائلالشیعة ج10 ص142-146) در این راستا، شایان توجه میباشد. از عنوان این باب میتوان دریافت که روایات ذیل آن، دربارهی «استحباب خوردن سحری برای فردی که قصد روزه دارد» میباشد و همچنین اینکه «این استحباب، در ماه رمضان، مورد تأکید است اما واجب نیست».
تعابیری که در روایات باب، در این زمینه وارد شده بعضاً مطلق است و بدون تقید به ماه مبارک، به مضامینی اینچنینی درخصوص سحری اشاره دارد:
«استحباب سحری» (روایت دوم)
«برکت سحری» (روایت سوم)
«عدم ترک سحری ولو به یک خشکهی خرما» (روایت چهارم)
«درود خدا و ملائکه بر سحریخورندگان» (روایت ششم و نهم)
و... گرچه بعضی دیگر از روایات، بهخصوص ماه مبارک رمضان و فضیلت سحری در آن، اشاره کرده و بین سحری برای روزهی آن و سحری برای روزهی غیر آن، تفاوت قائل شده است (روایت اول و پنجم)