در روایتی با اسناد متعدد، قریب به این مضمون، وارد شده که رسول‌خدا(ص) به‌قدری روزه گرفتند که گفته شد روزی را افطار نمی‌کند. سپس به‌قدری افطار کردند که گفته شد روزی را روزه نمی‌گیرد. سپس به سنت حضرت داود(ع) روزی را روزه گرفته و روزی را افطار می‌کردند. در اواخر عمر نیز سه‌روز در ماه، روزه بودند: اولین پنج‌شنبه‌ی ماه، اولین چهارشنبه‌ی بعد از دهم ماه و آخرین پنج‌شنبه‌ی ماه (وسائل‌الشیعة ج10 ص415)

در روایت دیگری سخن از روزه‌ی دوشنبه و پنج‌شنبه است که بعد از روزه‌ی یک‌درمیان و قبل از روزه‌ی سه‌روز در ماه، مورد عمل ایشان(ص) واقع گردیده است (وسائل‌الشیعة ج10 ص417) کمااینکه از روزه‌ی سه‌روز «غُرّ» که ظاهراً همان ایام‌البیض (سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم) است نیز سخن به میان آمده که بعد از ترک روزه‌ی داود(ع)، مورد عمل ایشان(ص) واقع شده است (وسائل‌الشیعة ج10 ص423)

بهرحال بنا بر روایت اول، سنت نهایی نبی‌اکرم(ص) روزه‌ی سه‌روز مزبور (دو پنج‌شنبه و یک چهارشنبه) می‌باشد و از آنجا که در فضیلت این روزه‌های سه‌گانه، برخی مطالب در روایات، ذکر گردیده، توصیه بر تأسی به این سنت می‌شود.

روشن است که التزام رسول‌خدا(ص) به این رویه، با اینکه ایشان(ص) در بعض مناسبت‌های خاص (مثل دحوالأرض یا عرفة) نیز روزه گرفته باشند، منافاتی ندارد. در این راستا، نقل‌هایی نظیر آنچه درباره‌ی روزه‌ی رسول‌خدا(ص) در کل ماه شعبان و اتصال آن به ماه رمضان وارد شده است نیز شایان توجه می‌باشد.

در نقلی، قریب به این مضمون آمده که «همسران رسول‌خدا(ص) اگر روزه‌ای بر عهده داشتند آن را به شعبان، موکول می‌کردند که منع از نکاح نداشته باشند چرا که ایشان(ص) وقتی شعبان می‌شد روزه می‌گرفتند» (وسائل‌الشیعة ج10 ص486) و در نقلی دیگر: «و هذا شهر نبیک سید رسلک شعبان الذی حففته منک بالرحمة و الرضوان الذی کان رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم یدأب فی صیامه و قیامه» (وسائل‌الشیعة ج10 ص492)