چنانچه بدانیم و باور کنیم هر دردسر و گرفتاری و هر واقعهی غمباری که برای مؤمن (به تعریف شرعیاش) پیش میآید، با یاد خدا، در نهایت به نفع و خیر او میشود میتوانیم ولو تا حدی، قضایای سخت را سهل نماییم. احتمالاتی که در این رابطه، قابل طرح هستند:
1.این واقعه، با دردی که بر روح و روانم وارد کرد موجب تخفیف عذاب گناهانم شد و از این جهت، کار آخرت مرا سهلتر نمود.
2.این واقعه موجب شد از غفلت ناشی از عافیت و نعمت، دور شده و به گناهان مربوط به مستی و غفلت، مبتلا نگردم.
3.این واقعه موجب شد یاد گرفتاران و دردمندان افتاده و زمینهی ذهنی مساعدتری برای کمک به آنان و کسب ثواب از این رهگذر برایم فراهم شود.
4.این واقعه موجب شد قدر دوران عافیت را بیشتر دانسته و در تکرار آن، خدای را بهتر شکر گویم.
5.این واقعه موجب شد از عقیدهی نادرست یا عمل نامشروعی که به آن مبتلا بودم مرتدع شده و به اصلاح خود، متذکر گردم.
6.این واقعه موجب شد معاندان و حسودان و دشمنانم بر حال من رقـّت برند و از عداوت خود بکاهند.
7.این واقعه، امتحان الهی بود که با تقوا و صبر، در آن پیروز شده و همین امر، موجب ترفیع درجات اخرویام گردید.
و...
مؤمنی که به خدای خویش، گمان نیکو دارد، با حاضر کردن این احتمالات در قلب خود میتواند مصیبت را مدیریت کرده و یاد خدا را مرهم غمها نماید که فرمود: ألا بذکر الله تطمئن القلوب (سورةالرعد آیة28)