ورع، به تقوا و پاکدامنی ترجمه شده و دربارهی آن، روایات متعددی در دست است. عبارتی که در پرسش آمده بخشی از یک روایت است: «لا ورع کالکفّ عن محارم الله تعالى» (الفقیه ج4 ص270؛ الکافی ج8 ص20 بتفاوت) که این عبارت را میتوان اینگونه ترجمه نمود: «هیچ تقوایی بالاتر از خودنگهداری از حرامهای الهی نیست»
این سخن، شایان توجه کسانی است که به مکاتب اخلاقی شبهدینی معتقدند و ترک محرمات و انجام واجبات را امری دمدستی دانسته و به تکامل معنوی با التزام به اوامری فراتر از اوامر واجب و مستحب فقهی دعوت میکنند. اگر فرد خودنگهدار از حرام، برترین متقیان باشد دیگر چه جای دعوت به تقوایی بالاتر با خودسازیهای بدعتآلود؟
در روایتی وارد شده: «قال الله عزوجل ابن آدم اجتنب ما حرمت علیک تکن من أورع الناس؛ خداوند عزوجل فرمود: ای پسر آدم! از آنچه بر تو حرام کردهام اجتناب کن از متقیترین مردمان باش» (وسائلالشیعة ج15 ص245)