در آن نوشتار، ادعا نشده که کسی از ناحیه‌ی فعل کس دیگر، آسیب نمی‌بیند. آسیب‌های دنیوی طبق روال عادی خود در دنیا وجود داشته و با نظام تکوینی خود واقع می‌شود که البته در بدو نظر، ربطی به مسائل تشریعی و حلال و حرام هم نداشته و تابع شرایط فیزیکی و طبیعی و... است. اما آنچه در آن نوشتار آمده تاوان است و تاوان، غیر از آسیب می‌باشد.

اگر در نقل دقت شود، رجبعلی می‌گوید: «تا این اسم را عوض نکنی باید این درد را بکشد». مفهوم این جمله خصوصاً لفظ «تا» چیست؟ جز اینکه درد آن فرزند از حیث مجازات الهی، منوط به رفتار این پدر از حیث تشریعی است و هر کاری این کند خداوند جزا را بر آن وارد می‌نماید؟ طبق معیارهای عقیدتی شیعه و عدلیه، چنین امری قابل قبول است؟

این حالت عِقابی و جزایی که حکایت، تداعی‌اش می‌کند مورد اشکال می‌باشد وگرنه این‌که رفتار کسی موجب وارد آمدن آسیب به کس دیگر شود، از مسلمات و بدیهیات عالم خلقت است و مورد تردید نیست اما اینکه تاوان معصیت کسی را کس دیگر بدهد به نحوی که اگر او طاعت کرد، این عافیت ببیند و اگر او معصیت کرد، این بلا بکشد، مورد قبول نمی‌باشد.