از ادعیهی حضرت سیدالشهداء حسینبنعلی(ع):
«اللهم ارزقنی بصراً فی أمر الآخرة حتى أطلب الحسنات شوقاً و أفر من السیئات خوفاً؛ خداوندا! در امر آخرت، بصیرتی روزیام فرما تا ثوابها را به شوق، طلب کنم و از گناهان، به خوف فرار نمایم» (کشفالغمة ج2 ص274)
آری! میتوان از گناهان، با ریاضت عارفان، دوری نمود! و میتوان بهجای شوق ثواب، عشق وصال در دل نهاد! و...
اما گویا آنکه سرورعارفان و سالارعاشقانش میخوانند و عاشورایش را عاشقانه تفسیر میکنند، کاری به رویههای صوفیانه و عارفانه ندارد و طالب آن بصیرت است که در آن، طاعت بابت خوف عقاب و شوق ثواب باشد. خواهان آن است که طلب حسنات کند و فرار از سیئات اما نه مطلقاً که خوفاً و شوقاً. آیا امام معصوم علیهالسلام راجح را واگذاشته و از خداوند، مرجوح را درخواست میکند؟